Wydawnictwo BlueBird
Warszawa
2020

Autorzy: Ka Klakla, Jarosław Księżyk, Marek Mżyk, Sonia Pohl, Monika Prylińska, Joanna Stryjecka, Agata Tuszyńska

Zamykamy się w domach. Firmy upadają lub przenoszą działalność do sieci. Samoloty przestają latać. Kontakty międzyludzkie przechodzą w tryb zdalny. Rosną słupki zarażonych. Chaos. W międzyczasie wybucha wiosna. Apokalipsę spędzamy w piżamach. Jak się bronić? Jak dobierać maseczki? Jak dbać o innych? Czy piec chleb, czy robić konfitury? Jak przetrwać izolację bez cukru? Jak bez siebie? Czy da się przebiec maraton we własnym ogrodzie? Czy czary działają odwrotnie? Siedem osób i ich dzienniki roku 2020. Wielogłos pierwszych miesięcy pandemii. Refleksyjne i zabawne. Celne. Dla każdego, kto stara się o normalność w nienormalnych czasach. Pomysłodawczynią i zarazem współautorką książki jest Agata Tuszyńska. Wszystko zaczęło się od maila, który wysłała do swoich studentów: „Proszę o kartki z dziennika. Notes wiosny 2020”. Ostatniego słowa nie znamy.

… zamknięto nas, każdego w swoim domu, pisze Agata Tuszyńska. I dalej: Nie radziłam sobie z przymusowym zamknięciem, choć próbowałam. Jeszcze dalej, niedaleko: Proszę o kartki z dziennika. Notes wiosny 2020. W końcu: Sześć osób. W różnym wieku, różnych zawodów, z różnych miast... Naszym pokoleniom nie było jeszcze dane takie doświadczenie. Były szpitale, obozy, więzienia, ale nie izolatki. Pojedyncze, grupowe. Skazanych na samotność, na siebie, na innych, gdzie nowego znaczenia nabiera pojęcie bliskości. Bliscy w jednym mieszkaniu. Bliscy jak? Czułą bliskością skazaną na próbę? Bliskością natrętną, nieznośną, wystawioną na szansę? Wspaniały, chóralny zapis naszej wspólnej chwili w naszych rozmaitych przestrzeniach. Choć przy całej różnorodności, przestrzeń okazuje się jedna. Jeden dom posiekany pozornymi ścianami. W każdym pokoju, w każdym niepokoju, stoi maszynka i na swój sposób miele nasz czas.

Jarosław Mikołajewski, poeta, pisarz, tłumacz

„Jutro nie mieści się w głowie” to niezwykły dziennik czasów pandemii. Precyzyjny, wręcz drobiazgowy, ale nie tyle z powodu opisywanych zdarzeń, co uczuć, jakie im towarzyszyły. Niedowierzanie, strach, znużenie, nadzieja, ale też codzienne, małe radości i olśnienia są tu pokazane jakby mimochodem, bez nazywania ich wprost. I być może właśnie dlatego ta książka tak porusza, przywołuje wspomnienia z czasów, gdy już nie mogliśmy udawać, że nic się nie dzieje. Renata Kim, dziennikarka To jedna z najbardziej niezwykłych i chwytających za gardło książek, jakie ostatnio wpadły w moje ręce. Agata Tuszyńska i jej studenci prowadzą swoje lapidarne dzienniki czasów zarazy z rzadko spotykaną uczciwością. Mieści się w nich wszystko: strach, niemożność zaakceptowania nowej rzeczywistości, odnajdywanie się w niej, radość z małych, niedocenianych dotąd rzeczy. Ta książka musiała powstać. Będziecie nad nią płakać, myśleć, denerwować się, wstrzymywać oddech, śmiać się i nieustannie dziwić temu, że to wszystko naprawdę nam się przydarzyło. I że nadal się dzieje.

Katarzyna Tubylewicz, pisarka