„Ukazanie się Wyznań gorszycielki było "doniosłym wydarzeniem literackim, istotnym nie tylko dla kształtu współczesnej literatury polskiej, ale ważkim także dla polskiego życia umysłowego."

Mamy do czynienia ze świetną pozycją reporterską. Agata Tuszyńska przeprowadziła wiele rozmów, dotarła do ludzi i dokumentów, wiernie odtwarzając życie sławnej przed wojną bojowniczki o równouprawnienie kobiet i propagatorki edukacji seksualnej, a po wojnie autorki m.in. niezapomnianej sztuki Dr Anna Leśna i dziełka pod intrygującym tytułem „Czym może być kobieta w Polsce Ludowej”, następnie pracownika polskiej dyplomacji i właścicielki salonu literackiego uchodzącego za opozycyjny, wreszcie emigrantki. Powstała książka, wswoim rodzaju wyjątkowa i wybitna, a w końcowych rozdziałach - wstrząsająca.

Mamy do czynienia ze świetną pozycją reporterską. Agata Tuszyńska przeprowadziła wiele rozmów, dotarła do ludzi i dokumentów, wiernie odtwarzając życie sławnej przed wojną bojowniczki o równouprawnienie kobiet i propagatorki edukacji seksualnej, a po wojnie autorki m.in. niezapomnianej sztuki Dr Anna Leśna i dziełka pod intrygującym tytułem „Czym może być kobieta w Polsce Ludowej”, następnie pracownika polskiej dyplomacji i właścicielki salonu literackiego uchodzącego za opozycyjny, wreszcie emigrantki. Powstała książka, wswoim rodzaju wyjątkowa i wybitna, a w końcowych rozdziałach - wstrząsająca.

Długie życie czyta się świetnie. Tym większa to zasługa Tuszyńskiej. No bo kogo dziś obchodzi Krzywicka? Co zostało z jej reklamiarskich kampanii, kroczenia przed postępem, z tego wszystkiego, co Lechoń nazywał wymachiwaniem majtkami jak sztandarem. (...)

Agata Tuszyńska filmuje swą bohaterkę z ukrytej kamery intuicji i wyobraźni. Ścieżkę dźwiękową zapewniają głosy świadków. Szelest dokumentów, dzwonki telefonów. (...)

Przeświadczeniu, że wszyscy marzą o jednym: żeby ją zaczepiać, podporządkowała Irena K. życie. Przebywając drogę od szemranego salonu na Langiewicza (opisanego przez Tyrmanda) do domku pod Paryżem, gdzie ukochany syn oddzielił ją w końcu murem od swojego życia rodzinnego. W finalnej części opowieści Długie życie to kryminał Simenona. Jest trup, są podejrzani i sporo załganych łez, kapiących na poduszkę: być może Matek został nią nadduszony.

Opowieści biograficzne mogą zdziałać cuda. Mają moc przywracania życia umarłych. pod warunkiem, że „trafią” na Agatę Tuszyńską. Niektórzy mieli to szczęście. Są biografowie, których „ofiary” przypominają łby zwierzyny ustrzelonej w lesie i dekorującej ściany leśniczówki. Albo jakieś rozmazane bohomazy, z których nie wyłania się żadna wyrazista postać. Zastanawiam się, do czego porównać książki Tuszyńskiej: może do wieloczęściowej kompozycji muzycznej pełnej kontrastów i zmiennych nastrojów, ale nie gubiącej nigdy motywu przewodniego.(...) Bez wątpienia ten typ biografii wymaga ręki szperacza, reżysera, montażysty, psychologa, historyka i kogo tam jeszcze.(...) Wygląda na to, że autorka trafiła do właściwych ludzi i że ich w pewien sposób „uwiodła”. Pozostało tylko napisać rzecz z talentem i temperamentem, ale i konieczną powściągliwością w kwestiach delikatnych, z niezbędnym obiektywizmem, ale i zaznaczeniem swego stanowiska. I to zostało zrobione.

(...) W książce Agaty Tuszyńskiej dwa wielkie tematy tworzą spójną całość: dramat bohaterki żyjącej tak długo w kilku zupełnie różych epokach pozbawionych łagodnych „normalnych” przejść, które zwykle ułatwiają przystosowanie, oraz arcyciekawy obraz duchowego, społecznego i politycznego tła, na którym ta niecodzienna egzystencja trwała przez dziesiątki lat. Jestem pełen podziwu dla wiedzy i taktu autorki, z jakim potrafiła odtworzyć owo tło. Wielu zacietrzewionym publicystom nie udało się tego dokonać, ponieważ urzekły ich funkcje prokuratorskie. (...)

Tuszyńska (...) pisze dobrze, ciekawie, z troską o szczegóły. To jest również to, co cenię w jej książkach: wysoki poziom staranności. (..) Zna tajemnice dobrej narracji i konstrukcji: książka ta jakby rodzi się na naszych oczach.

Agata Tuszyńska jest nie tylko pisarką, ale i znakomitą dokumentalistką. Dowiodła tego już w swoich pierwszych książkach: Wisnowska, Rosjanie w Warszawie. A biografią Singer. Pejzaże pamięci ugruntowała swoją pozycję. Ktoś napisał, że Tuszyńska jest archeologiem literatury, że pracuje metodą odkrywkową, dociera do dokumentów, ludzi, miejsc już dawno pogrzebanych. Odkrywa je na nowo, tak dla czytelników, jak i dla siebie, może przede wszystkim dla siebie.

Agata Tuszyńska ma ogromny szacunek dla starości. Uwielbia słuchać starości. Jest dla niej cierpliwa. Słucha, i stale zadaje pytania, stale chce wiedzieć więcej o ludziach, ich czasach, ich miejscach. Tak utrwala i wykrada zapomnieniu. Tak wykradła Marię Wisnowską, świat Isaaca Bashevisa Sinegra, no i Irenę Krzywicką.